Söylemi eyleme dönüştüren bir bilgeydi.
Lise yıllarında karlı kış gecelerinde o şirin evinde bize Namaz Surelerinin anlamını öğretiyordu.
Hayattan damıttığı tecrübeyi, naif ve sempatik bir üslupla bize aktarıyordu.
Özellikle ahlaki bir yaşamın dikkatli takipçisiydi.
Radikalliği dengeledi, frenledi.
Kur'ani bir perspektifin peşinde idi. Hurafelerden uzak tutuyordu bizi.
Gelişmeyi seviyordu. Teknik bir zekaya sahipti.
Müzikal yönü de vardı. Bize ilahi okurdu.
Şiir yazar ve aynı zamanda yine o naif sesiyle okurdu bize.
Her değerli kimse gibi onun da kıymeti bilinmedi.
Gönüllülük esasını ilke edindiği için hep hayal kırıklıklarıyla karşılaştı.
Ama o yine tebliğ görevini aksatmadı. 'Bana anlatmak düşer, gerisi onlara kalmış' diyordu.
Taziyelere gidiyordu, tanımadıklarının olsa bile.
Orada da İlahi Kelamın mesajını iletiyordu insanlara.
Yaşlılık halini asla bahane etmiyordu.
Onu yıpratan hayal kırıklıkları ve pasifleşmiş dostlarıydı.
'Ölü toğrağı serpilmiş adeta üzerimize diyordu'
Gençlerden bekliyordu eylem ve pratiği.
Misafir olarak evine gittiğimizde mutlaka birşeyler ikram ederdi.
Bize iltifat eder ve bizi dinlerdi.
'Evladım' diye hitap ederdi.
'Hikmetle ve güzel öğütle davet edin' emrini çok güzel uyguluyordu.
Sözünde durmamaya ve yalana karşı celallenirdi ve kızardı.
İki gence bile söz vermişse buluşmak için,
Vaktinden 10 dakika önce orada olmayı azami derecede riayet ederdi.
Ahlaki tavizsizliğinden dolayı bürokrasiyle asla yan yana gelmedi.
Bürokrasinin yönelimi olduğu halde.
Tevhidi anlamda hurafelerden arınmış bir anlayışı vardı.
Mütevazi idi. Bunu bakışından, sözlerinden ve sesinden rahatlıkla anlardık.
Bundan dolayı hocamızla rahatlıkla diyaloga girerdik.
Büyükler onu tanıtırken bize: "O, Adıyaman'daki İslami Hareketin temel taşlarını dizen adamdı' .
Hayatı boyunca yaşadığı olaylardan ve süreçlerden dolayı
Keskin ve hikmetsiz radikalliğin zararlarını gördü.
Toplumda ma'kes bulmayan bir tebliğ metodunun yanlışlığını farketti.
Üniversite okuyan ama İslami bilinci asla elden bırakmayan gençlik hedefledi.
Topluma karışan ama asla dünyevileşmeyen.
Evet hedefi bu idi. Ancak bu konuda çok muzdaripti.
'Eskiden insanlarda duygusal da olsa dava bilinci vardı,
'Şimdi ise o davayı düşünsel anlamda kabul var ama eylemsel bilinç yok' derdi.
İnsanların mal-mülk-nüfuz üçgeninde sarhoş olduğunu dile getiriyordu.
'Biz özgürlüğü ve imkanları, Allah yolunda daha da fazla gayret etmek için istiyorduk' derdi.
Bunca özgürlük ve imkana rağmen yapılanları yeterli görmüyordu.
Elbetteki o da insandı ve hataları olacaktı.
Bunu kendisi de ifade ediyordu.
Kendisinin asla yüceltilmemesi gerektiğini dillendiriyordu.
Ona yapılan iltifatları asla üzerine alınmıyordu.
'Herkes kendini iyi bilir' diyordu.
Hayatta en çok karşı olduğu ahlaksızlıklardan biri de: 'torpildi, iltimastı'
Dediğim gibi ahlaki konularda, tavizsizdi.
Öte alemi düşünüyordu.
Bir keresinde bana, 'evladım dünya hiç ilgimi çekmiyor benim, ben öte tarafı merak ediyorum. Asıl yaşam yerimiz orası' demişti.
Ölümden korkmuyordu ama her muvahhid gibi o da Rabbine karşı mahcub olmaktan çekiniyordu.
Son görüşmemizde, 'evladım benim kalbim senden yana' demişti.
Bu benim için büyük bir moral olmuştu. Çünkü yaşanılan süreçlerde moralsizlik adeta diğer adım olmuştu.
Hastalıkları vardı ama sağlığına azami ölçüde dikkat ediyordu ve dinçti.
Ölümü sessiz oldu.
Rabbine kavuştu hocamız.
Rabbim rahmetini üzerine sersin.
Rabbim bizi öte alemde onunla cennette buluştursun.
Rabbim ona ikram etsin.
Ondan çok şey öğrendik. Onu üzdük bazen belkide.
Ama darılma ve küsme olmazdı onda.
Çünkü Allah için yapardı, ne yaptıysa.
İnsanların alınganlıklarının dahi peşine düşüyordu.
Ve kalpleri tekrar ısındırma ve kazanma gayreti son demine kadar sürdü.
Hocamız Adıyaman'da sessiz devrim yaptı.
Onu tanıyan, anlayan ve bilen yüreklere...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder