Arabadan Çöp Atınca

Bugün ana caddeden araba ile giderken bizim çocuk  yolun ortasına meyve suyu kutusu attı. Yani çöpünü dışarı fırlattı. Çocuk 3 yaşında. Henuz küçük ama olsun. Arabayı çektim kenara. İndirdim arabadan. Tuttum elinden geri döndük yürüyerek yolun ortasına. Attığı çöpü kaldırttım ve uyardım. "Eğer çöp kutusu bulamazsak arabanın içine bırakıp daha sonra atalım" dedim.

En gıcık olduğum şeylerden biri lüks arabalardan tertemiz yola çöp ve izmarit fırlatılmasıdır. Lüks arabaya binmenin medeniliğin kriteri olmadığını ispatladıkları için teşekkür etmek lazım tabi(!)..

Medeniyet akıl, kalp ve incelik işi...
Öyle değil mi?

"Bir toplum kendi olanı değiştirmedikçe Allah onları  değiştirmez" (rad 11)

Arabanın Aynasına Değince

Arabam ile biraz acele giderken yoğun trafikte. Farkında olmadan yanda duran bir arabanın aynasına değerek geçtim. Biraz fazla ses gelince herhalde kırıldı dedim. İlerledim. Ne olmuşsa olmuş deyip arabanın sahibini bulmalıyım diyerek aşağı indim. Arabanın yanına gelip bakınca o sesin büyüklüğü kadar bir şey olmadığını gördüm. Sadece sürtme izi. Kırılma ve sökülme yok. Ama ben yine de etraftakilere bu arabanın sahibi kim, diyerek görüşmek istedim.

Babası Kızınca

Küçük kız kitapları dagıtınca. Annesi ona kızmıştı. İçeri giren babası manzarayı görünce yüksek sesle: "Kim yaptı bunuuuuu" dedi..
Küçük kız, babasının kızacağını düşünerek "abiiii " dedi kısık sesle.
Bunu duyan annenin yüzü degişti. Eşine dönerek: "ben ona kitapları dökünce kızmıştım sen  de kızmayasın diye sana  yalan söyledi" dedi..
Baba ve anne hemen kendini toparlayıp "kızım sen mi yaptın, hadi hep birlikte birlikte toplayalım, dediler... ve şunun farkına vardılar:
Eğer çocuğa çok kızıp, bağırıp korkutursak o da yalana başvurur. O halde  dikkatli olmalıyız..