Din, hayatın sürekli bir mücadele zemininde diri tutulmasını ve insan şahsiyetini olsun toplumun olsun sürekli tekamülünü önerirken karşısında hayatın hazcı behimiliğini ve kendini bırakmanın, kendini Allah'a değil de gündelik dünyevi koşullara teslim etmenin rahatlatıcılığınıbulur. Din bu anlamda huzur verici değil, tam aksine huzursuzlaştırıcıdır. (171)
***
İbrahim'in, Musa'nın, Adem'in ya da Muhammed'in girişimlerinin hiçbir toplumsal önkoşulu, gerekçesi, nesnel koşulu ve rasyonel anlamı yoktur. Yani bu eylemlerbir nedensellik zincirinin ara halkaları ya da toplumsal sürecin sonuçları değil, tam aksine başlangıçlarıdır: her tür tarihsel gelişmeyi ve tarihin kendisini bu ana indeksleyen milatlardır. (172)
***
Kendisini sorgulamayan, Allah'tan başka ilahların mantığından arındırmayan bir bilinç, bir akıl ve bir gönül biçimsel değişimlerle müslüman olsa dahi mü'min olamayacaktır. (173)
***
Nimetlere bağımlı, eşyaya başat rol atfeden, mantığını üretim-tüketim değerlerine koşullandırmış bir hayat islamileştirilememiştir. (173)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder