Şeytanın/iblisin varlığının adeta ispatı:
Tüm nimetleri vereni unutan, Ona şükretmek aklının ucundan geçmeyen, belki Ona isyankar yaşayan insan;
Kendisine iyilik yapan insanın iyiliğini dillere destan yapıyor.
Büyük Rabbin iyiliğine projektörü tutmayıp, Onu inkar etmiş olanın iyiliğini el üstünde tutmak işte bu şeytanın varlığının ispatıdır.
Toprak, su, hava, ateş, akıl, kalp, bitkiler,hayvanlar, yer çekimi, atmosfer, güneş ve sair birkaç nimeti saymamız bile yetiyorken O'nun büyüklüğünü, yüceliğini her gün anmamız gerektiğine.. O da yetmez O'nun emir ve yasaklarına canı gönülden riayet etmemiz gerektiğine..
İşte tüm bunları unutan ve ihmal eden insan, şeytanın/şeytansıların varlığını ispatlıyor.
İnsan tümüyle Allah'a aittir. Kendisine verilen cüzi irade bile... Ayan beyan gerçekler karşısında cüzi iradesini O'na isyana yahut O'nu unutmaya yönelik kullanan insan yaptığı toplumsal iyiliklere güvenerek Rabbe kafa tutacaksa sonundan korkmalı... İyilikten bahsedeceksek evvela Rabbin hakkını teslim etmeli ve emirlerine riayet etmenin yollarını aramalı.
Aksi durumda yürek nasıl dayanır bu duruma anlamıyorum... Yani Rabten kopuk bir yaşama. Şükürsüz, habersiz...
Teşbihte hata olmazsa;
Sen kalk annene, babana, kardeşlerine her türlü nankörlüğü yap ama şehrin diğer insanlarına iyilik yap...
İşte bu gerçeği örtmektir. Asıl olanı unutmaktır. Nankörlüktür.
Vicdanını Rabbe itaatsizliğe, inkara, şükürsüzlüğe koz yapan, ahirette eline köz alabilir. İmtihan dünyası...
En doğruyu Rabbim bilir.
Bunlar benim naçizane tespitlerimdir.
(Bunları yazarken toplumsal iyiliği insanlara iyiliği asla küçümsemiyorum. O da ilahi bir emirdir, vicdani bir gerekliliktir. Meramım anlaşılır inşaallah)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder