İki hocadan aldığım (öğrendiğim değil) bana göre çok önemli iki ders size aktarmak istiyorum.
Bir hocadan şu dersi aldım:
Bilgiye yeteri kadar vakıf olmadan, bilgiyi çapraz analizlere tabi tutmadan, kendi fikrinin de hatalı olabileceği ihtimalini ifade etmeden fikir beyan etmenin insanı ne kadar da basit duruma düşürdüğünü gördüm.
insanın düşüncesini DERİNLEŞTİREN, kaşlarını ÇATTIRAN, etrafındaki insanlardan KORKUTAN iki ayet... aslında imtihanın en çetin anı:
Ne kadar kitap okursam okuyayım...
"Rabbim ilmimi arttır" diyerek O'ndan "hikmet" ve "furkan" yeteneği bahşetmesi için dua etmenin kaçınılmaz bir hal olduğunu hissediyorum. Subhanallah...
Sadece aklımın elde ettiği bilgiler ve bu bilgiler arasında bağ kurma yeteneği yeterli olmuyor. Acziyetim apaçık bir gerçek. Bu nedenle dua ile Allah'tan destek istemek ekmek gibi su gibi ihtiyaç oluyor...
Hayatın karmaşası ve insanların türlü türlü huylara sahip olması karşısındaki acziyetim duayı hayatımın her anında kuşanmam gerektiğini gösteriyor. Elbette ki elimden ve irademden sadır olanları yapmak şartıyla...
