25 yaşına kadar sınavlarla, testlerle, rekabetle hayata sözde hazırlanan genç, maaşlı olduğu günden itibaren yarışın ve sınavın bitmesi ile kendini öyle bir rehavete bırakır ki, sanki cennete girmiş.
Ve başlar emeklilik döneminden daha akim bir süreç o dinamik yaşlarda.
Oysa olması gereken ölüm gelinceye kadar Allah'a karşı sorumluluk bilincini ve dolayısıyla insanlara ve yeryüzüne ve gökyüzüne karşı olan görev ve sorumluluğunu hakkıyla yerine getirmekti. Yeryüzünü imar ve insanlığı ıslah edeceği yerde evine/maaşına/oyun masasına çakılan o genç. Büyük bir yanılgıya düştüğünün farkında değil. Meydana gelen boşluklar fıtratı boğuyor ama ilahi terbiye almadığı için hayatına ilahi bir nizam veremiyor ve dışarıdan belli olmayan bir ızdırap süreci başlıyor. Anlamsızlığın koynunda bir ömür boyu ızdırap.
Neydi Anlamsızlık?? Anlamsızlık: Allahsızlıktı...
Gençlik çağındaki sınavlara tüm zamanını veren insan, aslında sadece bir arpa boyu yol almış ve maaşlı olduğunda ise kendini hayatın zirvesinde sanmış. Ancak hayat diğer sayfaları çevirdikçe meğer zirve ötelerde imiş, sayfalar ilerleledikçe ötelenen zirve. O zirve, ahiret imiş. Bunu anlar. Belki de hala anlamaz ve hırsla harcamak için kazanır ve kaybetmekten çok korkar. Çünkü Malik-el Mülk ile bir bağı yok.
Ötelere endeksli olmayan her yaşam süreci; akimdir, kısırdır, boğucudur, tüketicidir, ızdıraptır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder