Sosyoloji de böyle bir kural var mı bilmiyorum ama ben olabileceğini düşünüyorum. Tespit ettiğim kural şu:
Hayatta yaşanan realite, vakıa budur. İşte bu nedenle toplumsal sorumluluk önemlidir. Ben, "iki kişinin etkileşiminden müdahil olmadığım halde etkilenmek istemiyorum" diyen biri varsa onun tek başına sürekli dağ başında yaşaması gerekir.
Eğer bu da mümkün değilse o halde iş başa düşer, hem kendimizi hem de çevremizi toplumsal sorumluluk konusunda bilinçlendirip olumsuz sonuçların azalmasını sağlamalıyız. Hayata bu kural açısından bakarsak "bana ne" sözünün ne kadar trajikomik olduğunu daha net görürüz, öyle değil mi?
Kur'an'da şu iki ayete bakarsak: "Zalimlere meyletmeyin, yoksa size de ateş dokunur" (hud-113), "Ve sakının o fitneden ki yalnız zulmedenlerinize gelip çatmaz..." (enfal-25) Bu iki ayetle toplumsal sorumluluk bağlamında sürekli teyakkuzda olmalıyız aslında. Zalim olmasak bile onlara meyletmemiz onlarla aynı sonuca varacağımız anlamına gelebilir. İşte bu iki ayetten toplumsal sorumluluk ve görevlerimizin olduğunu anlayıp, davette, tebliğde ve özellikle pratikte üzerimize düşeni yaparsak, toplumda bizim dışımızda gerçekleşecek muhtemel olumsuz olayları bertaraf edebiliriz.
Aksi halde olumsuz sonuçların bumerang bizi olumsuz sürpriz değildir. Aslında yine bu kural gereği toplumsal olaylara bakarsak "masumiyetimizin" göreceli olduğunu daha net görürüz ve Rabbimizin bu dünya hayatında herkes için nasıl da bir imtihan zemini hazırladığını anlarız...
Hasılı, özellikle kendini eğitimli gören insanımız eğer toplumdaki bireylere yönelik yapması gereken "güzel örneklik" sorumluluğunu sergileme konusunda pasif kalırsa, büyük bir vebal altına girer ve kendisini de, çocuklarını da nerden geleceği belli olmayan belaların kucağına itmiş olur.
Son söz olarak şöyle diyebilir miyiz:
"BANA NE, NEMELAZIM" DİYENLER HELAK OLMUŞTUR, OLMAYA MAHKUMDUR.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder