Sabah gözlerini açtın. Sağına soluna baktın. Elin ayağın sağlam. Bir baktın çocukların da gözlerini açmış, onların da elleri ayakları sağlam uyanmışlar. Ortamda oksijen hala var ve güneş aydınlatmış odanı.
Allah aşkına yıllarca tekrarlanan bu döngüden dolayı Yüce Yaratıcı Allah Azze ve Celle'ye bir kerecik bile olsa "hamd olsun" demeyecek misin?
Bir kere yeter mi?
Her gün söylemek gerekmez mi? Namaz neden günde beş vakit hiç düşündün mü?
Hem sadece dille söylemek yeter mi?
Hayatının merkezine, zihnine ve yüreğine Allah'ı yerleştirmen gerekmez mi?
Sana bu nimetleri verenden kötülük gelir mi hiç?
Seni yaratmadan önce her şeyi hazırlamamış mı sana?
O halde neden İbrahim as gibi olmayalım?
Rabbi ona: eslim -teslim ol- dedi.
O da: eslemtu li Rabbil alemin-teslim oldum alemlerin Rabbine- dedi.
Alemlerin Rabbine teslim olan ne yapar?
Tek başına da kalsa zalimin(nemrudun) yüzüne hakkı söyler. Ateşlere atılmak pahasına... İbrahim gibi...
Bakın bir göz açma ile başladık. Sonra da ateşlere kadar geldik. İşte kulluk süreci diyoruz buna. Mesele öyle birkaç kelam birkaç hareketten ibaret değil.
Son nefesine kadar hamd bilinci ile yaşayıp ölürsen, ölüm uykusundan mahşer sabahına uyandığın zaman yine hamd olsun diyerek uyanırsın ve alemlerin Rabbine kavuşmuş olursun.
Peki hamd bilinci ile yaşamayanlar mahşer sabahına ne yüzle uyanacak?
Ne diyecek alemlerin Rabbine?
Yoksa dünyada alemlerin Rabbine yabancılaşmış olmalarının mahcubiyetini mi yaşayacak?
Hele bir de alemlerin Rabbine zulüm dolu amellerle kavuşmuşsa ne olacak hali?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder